συντελικός

-ή, -ό / συντελικός, -ή, -όν, ΝΑ [συντελῶ]

νεοελλ.

φρ. «συντελικοί χρόνοι» — οι χρόνοι που σημαίνουν κάτι που έχει συντελεστεί, δηλαδή ο παρακείμενος, ο υπερσυντέλικος και ο συντελεσμένος μέλλοντας

αρχ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στη συντέλεια ή στον συντελή

2. αυτός που συνεργεί σε κάτι

3. το ουδ. ως ουσ. το συντελικόν

α) η συντέλεια

β) ο αόριστος

4. φρ. α) «ἐνεστὼς συντελικός» — ο παρακείμενος (Σχολ. Δίον.)

β) «στάσις συντελική» — προσυμφωνημένη στάση Αθήν.

γ) «συντελικὰ χρυσία» — χρυσία τα οποία καταβάλλονται από κοινού πάπ.

δ) «διάθεσις συντελική» — πεπερασμένη διάθεση (Απολλ. Δύσκ.)

ε) «Περὶ συντελικῶν ἀξιωμάτων» — τίτλος έργου τού Χρυσίππου (Στωικ.)

επίρρ...

συντελικῶς Α

συντελεστικῶς*.